çalışan anneye sahip olmak

ben 4 yaşındayken annem çalışmaya başladı işe gittiği ilk gün yatağın altına saklanıp saatlerce ağlamıştım kimse çıkaramamıştı ordan. mutlu olayım diye bir sürü abur cubur alıp gelmişti akşamına ben bunları istemiyorum seni istiyorum diye yine ağlamıştım. zamanla alıştım tabi ama ilk zamanlar çok zordu hiç bi zaman sevgi-ilgi eksikliği hissettirmedi canım anam

eğer kucukseniz travma sebebidir. hayatimin en kotu yıllarıydı. yinede mızmızlanmıyordum hiç. o işteyken hep ağlardım. eve geleceği saat gözlerimi siler "annee hoş geldin" diyip sarılırdım. güçlü olmayı ondan öğrendim sanırım.

eğer yemek yapmayı bilmeyen bir erkekseniz, çoğunlukla dışardan yemeye mahkum kaldığınız durumdur

küçükken okul çantamı kendim taşır, beslenme cantami kendim hazırlar, okula tek giderdim. annem calistigi için goturemezdi. komsu cocugunun annesi içten içe beni takdir eder, ogluna benim gibi olmasini soylermis. oysa ben de o cocuga gıpta ile bakar ic ceke ceke okula giderdim.

ilgisiz, umursamaz bilmiyorum yani bi eksiklik vardi hep. doğduğumdan beri çalışır hala icimde bi boşluk var (bkz: sevgisizlik)

21 yaşındayım annem ben 3 yaşındayken çalışmaya başlamış. hiçbir zaman sevgi eksikliği hissetmedim.çocukluğum tam aksine dolu dolu geçti tabii ben de bazen çalışma istemiyorum diye tutturuyordum ama iyi ki çalışmış diyorum. bir kadının ekonomik olarak özgür olması çok önemli ve bu yaşlarımda daha iyi anlıyorum. okulumu bitirip,iş hayatına atılınca ne annemi ne babamı çalıştırmayı düşünüyorum onlar bu konuya sıcak bakmasalar da izin vermeyeceğim.okulu bitirmeme 2 sene kaldı be:dd

annem endüstri mühendisi ve fabrikalarda sürekli sayım yapıyor yılsonuna doğru doğduğum için tam sayım zamanına denk geldim 40 günlükken beni bırakıp fabrikaya sayıma gitmişti. hikayeyi buraya kadar okuyan annemden nefret ettiğimi ilgi sevgi eksikliği falan düşünüyor olabilir ama ben annemle hep gurur duydum hayatım boyunca ilgi sevgi eksikliği de olmadı hayattaki tek değerli varlığımda annem şimdi ben akşamları eve geç gidiyorum eve girince bana sarılması da günün tüm yorgunluğunu alıp götürüyor. ve ben annemin çalışıyor olması sayesinde hayatı kendim öğrendim kendim büyüdüm o yüzden çalışan anneye sahip olmak her zaman büyük bir artıdır

giderken uyuyor olurdum sabah ama bazen uyanıp onu dinlerdim eve dönüş saatinde camda beklerdim ağlardım. hatta bi gün çıkmadan eşofmanımın iplerini bağlamıştı. tuvalete gidince sırf o bağladı diye açmamak için zar zor çıkarmıştım ama açmamıştım yine de oylece tekrar giymistim. garip bi duyguyu benim için şuan o duyguyu bi daha yaşayamam heralde

kendi karnını kendin doyurmak, ödevlerini yardım almadan yapmak, anneye hevesle gösterilen takdirname belgelerinin yorgunluktan sehpanın üzerinde unutulması, küçük yaşta ütü, çamaşır, bulaşık gibi ev işleriyle ilgilenmeye başlamak, hatta yalnızlığa alışmak ve bir daha kimseyi istememekle sonuçlanabilecek durum. tecrübelerime göre. naçizane.

Kardeşlerden her birinin kendisinden küçüğü büyütmesidir.

Kendimi bildim bileli annem çalışıyor.İnsan başkalarının gözetiminde büyüyünce sorun çıkarmamayı,herkes evinde annesiyle nasıl güzel vakit geçirdiğini anlatırken hayran hayran dinleyip keşke benim annem de çalışmasa da evde benle olsa demeyi,kısacası bir yerde anne sevgisinden ve ilgisinden mahrum büyümeyi öğreniyor.

Çalışmaya daha sonradan başladığı için ve bu duruma küçüklükten beri alışık olmadığım için başlarda garip gelen, haliyle rahatlık ve biraz da boşvermişlik veren bir durumdu. Bir süredir kendisi evden idare ediyor işleri. Akşam eve gelince kimsenin olmayışına öyle çok alıştırmışım ki kendimi, bu durumu kabullendiğimi ve hatta sevdiğimi henüz fark edebiliyorum. Eğer ki aile içi dinamikleriniz pek de sağlam değilse, size büyük bir konfor sunar bu durum. Şimdi o evde, ben genelde diğer akrabalarımın yanındayım. Birbirimize tahammül edememek değil bu. Yalnızca alışkanlıklarımıza yönelik yaşıyoruz. Böyle olsun ister miydim kısmına gelecek olursak da, sanırım evet. Bir şeyleri anneden bağımsız yapabilmek büyük bir sorumluluk ve olgunluk katıyor insana. En azından bana...

Köyde yaşayan anam da çalışan kadın kategorisindedir gözümde. Sabahın beşinde uyanıp evden ahıra gidip ardından peynirini yağını kendi elleriyle yapıyorsa çalışıyordur işte. Velhasıl zor durumdur sözlük. Parçalanan aile mi desen annenin yorgunluğu yüzünden kendimi mi harap etsem bilemiyorum. Hayatın ne getireceği hiç belli olmuyor işte. Fazlaca içimi dökmüşüm. Sory

Eğer kızsanız ve anneniz çocukluğunuzdan beri çalışıyosa bütün evin yükü üzerinizde olur sürekli eve yorgun gelir ve evi temizlemek yemek yapmak çamaşır bulaşık hep sizin üstünüzde olur

şu videoyu izleyince içim cız etti. ev hanımı olan bir annenin çocuğu olarak, çalışan anne çocuk için belli bir yaşa kadar büyük şansızlık. ihtiyaçlar için birinin illa ki çalışması gerekiyorsa, bu anne olmamalı. 1 yaşından sonra anneanneye, 3 yaşından sonra kreşe ya da bakıcıya bırakılan çocuğun karakterinin oluşmasında ebeveynlerin ne kadar katkısı olabilir ki? meslek sahibi kadınlar için uzun süreli iş hayatına ara vermek kariyer açısından kötü olsa da, bence bu noktada düzenleme yapılarak en azından süt izni süresi gibi ancak yarım gün şeklinde annenin çocuğuyla daha fazla vakit geçirmesine imkan sağlanmalı. tabii bu da işverenlerin evli kadın çalıştırmak istememesine yol açacak ama halihazırda özel sektörde bu sorun yaşanıyor diye biliyorum.